Na tien maanden in de WW moest ik er ook aan geloven: het UWV vond het tijd worden dat ik ook maar eens een reïntegratietraject ging volgen. In deze blog beschrijf ik mijn ervaringen daarmee. Lees en huiver...
30 oktober 2006
Volgende stap: de Algemene Voorwaarden
De bespreking met Johan ging vandaag over twee onderwerpen: m'n ondernemingsplan en m'n thuissituatie. Met m'n ondernemingsplan kan ik nu niet echt verder, het is wachten tot ik alle informatie met betrekking tot bedrijfsverzekeringen binnen heb, dan kan ik dat verwerken in het Financieel Plan. Volgens Johan ben ik goed op weg en heb ik een "goed doortimmerd" plan in elkaar gezet.
De komende twee weken ga ik me maar eens buigen over de Algemene Voorwaarden. De Kamer van Koophandel heeft modelvoorwaarden die aangepast zouden kunnen worden, maar die zijn in zo'n juridisch Nederlands gesteld en zo uitgebreid dat het een gigantische klus zou worden. Het zal waarschijnlijk makkelijker en beter zijn om te gaan bekijken hoe de concurrentie hun voorwaarden hebben opgesteld, en die vervolgens over te nemen en waar nodig aan te passen.
Wat de thuissituatie betreft: we zijn het er over eens dat daar een probleem ligt dat dringend opgelost moet worden, hoe dan ook. Anders wordt het niks met m'n eigen bedrijf.
Ik ben weer eens verkeerd geïnformeerd. Sonja blijkt wel degelijk opgeleid te gaan worden tot software test engineer, maar Yacht wilde haar zo graag hebben dat ze haar toch maar betaald in dienst gaan nemen. Ik ben er nog allerminst van overtuigd dat het allemaal gaat lukken, Sonja's eigenschappen kennende moet ik het eerst zien voordat ik het geloof.
En dan blijkt het ook nog eens de bedoeling te zijn dat ze over anderhalf à twee jaar doorschuift van test engineer naar test manager! Daar lijkt ze me al helemaal niet geschikt voor, en ik betwijfel of haar ondergeschikten blij zullen zijn met haar Duitse manier van leidinggeven. Het is tegenwoordig wel een geliefde methode bij het managersvolk, maar mijn ervaring is toch dat het werkvolk aanzienlijk minder enthousiast is over de momenteel heersende "Befehl ist Befehl" mentaliteit van de stropdassen.
Het is alsof de duvel er mee speelt: ik solliciteer me week na week wezenloos en word nergens aangenomen (ik kom niet eens door de eerste selectie heen), Sonja kwam vanmiddag terug van haar vervolggesprek en wist vrolijk mede te delen dat ze per 1 november een baan heeft!
Gelukkig is het niet de baan richting softwaretester (da's die waarbij ze de eerste drie maanden onbetaald zou moeten werken). In plaats daarvan gaat Yacht haar eerst drie maanden opleiden tot iets technisch, daarna gaat ze drie maanden stage lopen, en dan moet het echte werk beginnen. Dat eerste halfjaar krijgt ze weliswaar maar minimumloon, maar dat is nog altijd een heel minimumloon meer dan we aan uitkering krijgen. Ik juich nog niet, ze is nog niet begonnen en de arbeidsovereenkomst is nog niet getekend, dus voorlopig heeft ze in feite geen baan per 1 november maar alleen een mondelinge toezegging. Eerst zien dus, en dan pas geloven. En dan maar hopen dat ze deze keer langer blijft zitten dan de vorige keer.
Sonja had vanochtend een tweede gesprek met Yacht, en kwam terug met de verheugende mededeling dat ze morgen een vervolggesprek heeft. Tot zover het positieve deel.
Minder enthousiast ben ik over wat er achteraan kwam. De bedoeling was eigenlijk dat ze in die functie eerst drie maanden zou gaan werken met behoud van uitkering, maar aangezien we geen uitkering krijgen gaat dat dus al niet door. De opdrachtgever blijkt echter toch aan hetzelfde kostenplaatje vast te houden, wat dus betekent dat ze dan eerst drie maanden onbetaald moet gaan werken. Dat wordt dan wel voor een klein deel gecompenseerd door de opleiding die ze dan krijgt, maar toch vind ik het een slecht idee. Het is tenslotte wel werk, en dat behoort gewoon betaald te worden. Werkgevers kennende zou het me dan ook allerminst verbazen als die opleiding in de praktijk niet zo heel veel voor gaat stellen (ik heb in mijn eigen "carrière" al meegemaakt dat een beloofde opleiding alsmaar met allerlei smoesjes werd uitgesteld) en ze na die drie maanden weer op straat wordt gezet, zodat de werkgever toch lekker drie maanden gratis personeel heeft gehad.
Een toegevoegd probleem is de Belastingdienst. Zeker als er geen salaris betaald wordt is de kans groot dat die opleiding beschouwd zal worden als een op geld waardeerbare arbeidsbeloning, en we dus straks inkomstenbelasting moeten gaan betalen over de prijs van die opleiding. Als je dan bedenkt dat een opleiding al gauw duizenden Euro's kost en je voor de Inkomstenbelasting moet rekenen op een tarief van pakweg 30%, dan zal het duidelijk zijn dat dit wel eens een prijzig scenario zou kunnen worden.
Gisteren, op-een-paar-dagen-na vier maanden nadat we een WWB-uitkering hebben aangevraagd, kwam gisteren eindelijk de beslissing: afgewezen omdat we meer dan € 10.360 aan vermogen zouden hebben. Het toont aan dat de diverse ministeries hun beleid niet alleen niet onderling afstemmen maar zelfs tegenstrijdig beleid voeren.
Het grootste deel van die € 10.360 komt uit bij ons uit twee bronnen: afkoopwaarde van twee levensverzekeringen en spaargeld van de kinderen, en dat zijn allebei zaken waar we niet aan willen komen. De ene levensverzekering is mijn oudedagsvoorziening waar al ruim dertig jaar premie voor betaald wordt, de andere is een uitvaartverzekering voor Sonja.
Als sinds jaar en dag wordt ons door de overheid en de banken voorgehouden dat we moeten sparen. Enerzijds kan dat geld dan door de bank geïnvesteerd worden, hetgeen de economie stimuleert, anderzijds kun je op die manier wat opbouwen voor je kinderen zodat ze een buffer hebben als ze zelfstandig gaan worden. Ook wordt ons al jarenlang verteld dat we zelf voor een oudedagsvoorziening moeten zorgen omdat de AOW onbetaalbaar wordt. Dat wordt zelfs zo belangrijk gevonden dat je de betaalde premie af mag trekken van je belastbaar inkomen, en dus belastingvoordeel hebt.
Maar dan kom je in de Bijstand terecht. Die o zo belangrijke toekomst voor je kinderen is opeens helemaal niet meer belangrijk, en die o zo belangrijke oudedagsvoorziening is opeens ook niet meer belangrijk. Nee, in plaats daarvan moet je het spaargeld van je kinderen maar op gaan maken en die verzekeringen afkopen voor die paar honderd of hooguit paar duizend Euro die je er voor terugkrijgt. De afkoopwaarde is hooguit de totale betaalde premie minus kosten, waardoor je dus nu al een hoop geld kwijt bent (renteverlies) en je op je 65e maar moet zien rond te komen van je AOW-uitkering -- als die tegen die tijd niet helemaal wegbezuinigd is.
Anders gezegd: je hoeft niks op te bouwen voor je kinderen, de dag dat ze het ouderlijk huis verlaten en geen inkomen hebben moeten ze zich maar gaan melden bij de Sociale Dienst om een Bijstandsuitkering aan te vragen. Geld opzij zetten voor je oude dag? Niet nodig, je familie moet maar voor je zorgen. En die uitvaartverzekering die je hebt afgesloten om je eigen begrafenis van te kunnen betalen heb je ook niet nodig, als je overlijdt en er geen geld is voor een fatsoenlijke begrafenis kun je in de groencontainer, want technisch gezien is je lichaam dan tenslotte gewoon bio-afval.
Ik heb alle bedragen in een Excelsheet gezet om te kijken hoeveel we nog op moeten maken alvorens we weer een aanvraag in kunnen dienen. Dat kan dus nog wel een paar maanden duren. Erger nog, doordat we niet aan die verzekeringen en het spaargeld van de kinderen willen komen mogen we, als we onder die limiet moeten blijven, in totaal nog ongeveer € 800 hebben.
Kortom, we staan er alleen voor. Geen inkomen, wel uitgaven want de vaste lasten lopen gewoon door en we zullen toch ook moeten eten. Het versterkt mijn toch al sterke aandrang om naar het buitenland te vertrekken en Nederland te laten voor wat het is. Helaas glijden we in Nederland steeds verder af richting Amerikaanse toestanden: zolang je gezond bent en een baan hebt is er niks aan de hand en komt de overheid met veel plezier bij je langs om belastingen te innen, maar op het moment dat je geen inkomen meer hebt laat diezelfde overheid je barsten en moet je maar zien hoe je je redt. Dus, voor iedereen die aan ziet komen dat hij de Bijstand in zal gaan een paar adviezen:
Laat je vermogen op tijd verdwijnen. Bij de aanvraag moet je onder andere een kopie van al je bankafschriften over de laatste drie kalendermaanden inleveren. Als je een spaarrekening hebt, haal die dan ruim vier maanden vantevoren leeg en hef 'm op. Op het moment dat je je WWB aan gaat vragen heb je dan geen spaargeld meer en ook geen afschriften over de laatste drie kalendermaanden. Stop het geld in een matras, leg het in een kluis, of laat iemand buiten je gezin die je volledig vertrouwt een rekening openen op z'n eigen naam maar met jouw geld, als je maar zorgt dat het "weg" is.
Hef minstens vier maanden vantevoren de eventuele spaarrekeningen van je eventuele kinderen op. Laat iemand die je kunt vertrouwen daarvoor op eigen naam een spaarrekening openen; grootouders zijn wat dat betreft zeer geschikt, want die willen uiteraard altijd het beste voor hun kleinkinderen.
Haal je betaalrekeningen zo ver mogelijk leeg. Heb je een rekening speciaal voor je huishoudgeld, haal die dan leeg en stop je huishoudgeld in je portemonnee. Je rekeningsaldo ziet de uitkerende instantie op je rekeningafschriften, maar hoeveel je cash in je portemonnee hebt zitten kunnen ze niet zien. Bij de aanvraag wordt weliswaar gevraagd hoeveel contant geld je hebt, maar ze kunnen toch niet zien of je nog vijf Euro of vijfduizend Euro in je zak hebt zitten. Uiteraard moet je het lot niet tarten door bij je intakegesprek een hoop geld in je portemonnee te hebben zitten, in elk geval niet meer dan je op je aanvraagformulier hebt ingevuld. Je zult maar net een ambtenaar treffen die je vraagt je portemonnee even leeg te schudden. (Geen idee of ze dat mogen, maar ik heb intussen voldoende ervaring met ambtenaren om te weten dat die nogal creatief zijn in het interpreteren van regels, bij voorkeur in hun voordeel en jouw nadeel).
Laat alle andere vermogen wat toch niet gecontroleerd kan worden ook "verdwijnen" of "vergeet" het op je aanvraag te vermelden. Levensverzekeringen waarvan je de premie als aftrekpost hebt opgevoerd bij je belastingaangifte kun je niet laten "verdwijnen" of "vergeten" aangezien de Gemeente gegevens kan opvragen bij de Belastingdienst, maar alle andere levensverzekeringen (inclusief je pensioenverzekering) kun je bij je aanvraag gewoon "vergeten" want dat wordt toch niet gecontroleerd; de Sociale Dienst gaat echt niet bij elke aanvraag brieven sturen naar alle verzekeringsmaatschappijen om te vragen of de aanvrager daar misschien een verzekering heeft lopen.
Heb je een auto die meer waard is dan een paar tientjes? Dan "verkoop" je die voor een schijntje aan iemand die je volledig vertrouwt; de auto komt dan op zijn naam, maar je kunt er toch in blijven rijden.
Accepteer geen baan zolang je aanvraag nog loopt, tenzij het 100% zeker is dat je die baan minstens zes maanden zult houden. Denk je net dat je je uitkering zult krijgen, komt je salaris binnen, kom je boven de vermogensgrens, wordt je aanvraag afgewezen, en wordt je vervolgens in je proeftijd ontslagen. Waarna je de hele procedure weer van voren af aan kunt gaan beginnen.
Als je een partner hebt, overweeg dan uit elkaar te gaan. Verdeel het vermogen zodanig dat je allebei onder de € 5.180 blijft. Samen zouden jullie 100% van het minimumloon krijgen, maar als je uit elkaar bent krijg je allebei 70% van het minimumloon, bij elkaar dus 140%. Je hebt natuurlijk wel hogere lasten (twee huishoudens), maar als je een beetje zuinig aan leeft hou je per saldo meer over. Je kunt tenslotte nog steeds samen boodschappen gaan doen en samen eten koken, zolang je er maar voor zorgt dat je niet meer dan drie nachten per week in het bed van je wederhelft slaapt. (Als het echte liefde is overleeft je relatie het toch wel, en anders waren jullie uiteindelijk toch wel uit elkaar gegaan.)
Tot zover deze korte cursus "Creatief met Sociale Zekerheid". Als je nog aanvullende tips hebt hoor ik het graag, dan zal ik ze aan het lijstje toevoegen.
Zo, en dan nu maar afwachten tot ik opgepakt word en tot gevangenisstraf veroordeeld word wegens het "aanzetten tot sociale-verzekeringsfraude". Gratis kost en inwoning van de overheid! Mocht dat niet gebeuren, dan zal ik in elk geval moeten zien dat ik volgend jaar in de periode mei-juli een volledige baan heb; over dit jaar gaan we zo'n laag belastbaar inkomen hebben dat we volgend jaar een hoop terug gaan krijgen van de Belastingdienst, en uiteraard heeft de Sociale Dienst er geen enkele moeite mee om dat dan van m'n uitkering af te trekken.
Fijn geregeld toch, dat Stappenplan Asociale Onzekerheid van de overheid?
Ministerie van Financiën zegt: zorg goed voor je kinderen, en zorg voor je eigen pensioen. We betalen er zelfs nog aan mee, zo belangrijk vinden we het.
Ministerie van Sociale Zaken zegt: u heeft goed voor de toekomst van uzelf en uw kinderen gezorgd, dus krijgt u geen uitkering. Kom maar terug als u dat geld opgemaakt hebt.
Ministerie van Sociale Zaken zegt: u heeft uw eigen toekomst en die van uw kinderen om zeep geholpen, goed gedaan, dan krijgt u nu van ons een uitkering.
Ministerie van Financiën zegt: u had het afgelopen jaar zo weinig inkomen, u krijgt van ons een hoop belastinggeld terug.
Ministerie van Sociale Zaken zegt: hé, u heeft belastinggeld teruggekregen. Da's mooi, dat is ook inkomen, dus dat trekken we van uw uitkering af.
Welkom in de verzorgingsstaat.
(Voor het geval je je afvraagt wat dat schuivende geluid is wat je nu opeens hoort: dat is Willem Drees die zich omdraait in z'n graf.)
Het gaat kennelijk echt steeds beter met de economie. Als Bijstandstrekker met nog steeds geen daadwerkelijke uitkering ben ik verplicht om te solliciteren, wat ik gisterochtend dan ook weer netjes gedaan heb; vier sollicitaties deze keer. Een paar uur kwam er al een mail binnen van het eerste bureau (Exact Match, nooit eerder van gehoord); de functie-eisen waren wat aangescherpt, of ik dan toch nog belangstelling had, en of het geen probleem was dat ik voor die functie naar Amsterdam zou moeten. Antwoord achtereenvolgens: ja, en nee.
Vervolgens werd ik vanochtend door twee andere bureaus gebeld. Eerst door Adecco, voor een functie waarop ik een week eerder gesolliciteerd had. De dame wilde er even weten of het een probleem was dat het om een deeltijdfunctie ging (wat niet in de oorspronkelijke advertentie stond) van in eerste instantie 24 uur per week en daarna 8 uur per week, en wat m'n salarisindicatie was.
Een paar uur later belde Dactylo over een functie binnen een webwinkelproject in Harderwijk. Daar wilde men ook m'n salarisindicatie weten, en of ik de reisafstand geen probleem vond. Domme vraag, als ik dat een probleem zou vinden had ik toch zeker niet gesolliciteerd?
Of het wat wordt? Functie #1 en #3 waarschijnlijk niet, want geheid dat degene die daarover moet beslissen niemand wil hebben die meer dan 20 km van z'n werkplek woont. Functie #2 is een "definite maybe".
Ik heb net het formulier van het UWV teruggestuurd om aan te geven dat ik inderdaad die hoorzitting wil. Het is natuurlijk maar afwachten of het iets oplevert, maar slechter kan ik er niet van worden.
Het zou echter wel eens volgend jaar kunnen worden voordat ze beslissen of mijn aanvraag voor financiering van een opleiding wel of niet terecht is afgewezen. In de brief zelf staat namelijk dat ze een beslissing nemen binnen 13 weken na de hoorzitting. Dertien weken! Plus nog de tijd tussen nu en de hoorzitting, dat betekent dus dat ze zichzelf zo'n drie maanden, tot pakweg eind januari 2007, de tijd geven om er over na te denken! Maar als ik iets op moet sturen richting wat voor overheidsinstantie dan ook krijg ik maar twee weken de tijd voor.
Toch wel makkelijk als je zelf de regeltjes kunt maken...
Na vier dagen zwoegen was m'n ondernemingsplan vandaag zo ver dat het vandaag met Johan besproken kon worden. Naar het zich laat aanzien is het plan op zich vrij goed, er waren tenminste maar weinig wijzigingen. Op de exploitatiebegroting stonden een paar verzekeringen die ik eigenlijk de eerste paar jaar niet nodig zal hebben (arbeidsongeschiktheid, inventaris en bedrijfsschade) en dus geschrapt kunnen worden. Of beter gezegd: op nul gezet, want als m'n bedrijf een beetje lekker groeit gaan ze ooit wel nodig zijn.
Nu is het zaak om nog wat vergeten posten toe te voegen (zo stonden telefoon- en faxapparatuur er nog niet op, evenals de bijbehorende abonnements- en gesprekskosten) en alle andere posten te voorzien van juiste bedragen. Dat betekent onder dat ik de komende tijd maar eens bij de diverse banken en diverse verzekeringsmaatschappijen afspraken ga maken met hun adviseurs. Slechter kan ik er niet van worden, en ik zal toch ook offertes moeten hebben voor die verzekeringen. Verder moet er alvast jacht gemaakt gaan worden op potentiële klanten, en een huisstijl ontwikkeld worden, en een website gebouwd worden, en...
En dan is er natuurlijk nog de Startersdag van de Kamer van Koophandel eind oktober. Ik heb me al aangemeld, het wachten is nog even op de schriftelijke bevestiging.
Ik begon al te denken dat ze het niet ontvangen hadden, maar m'n bezwaarschrift over het niet betalen van een opleiding blijkt toch bij het UWV aangekomen te zijn. Vandaag in de post: een brief met de vraag of ik m'n bezwaar toe wil lichten in een hoorzitting. Maandag eens even overleggen met Johan.
